سهیل محمودی/ از آسمان ابری ام تقدیر می بارد

از آسمان ابری ام تقدیر می بارد

 

یعنی - دل من سرنوشت مبهمی دارد

دستم - که عمری بی طرف بود - از تو ،بعد از این

 

دیگر نمی خواهد که آسان دست بردارد

...

مانند من - در رفتن و ماندن - دو دل هستی

 

آری،تو هم ، بی من دلت طاقت نمی آرد

من کوچه تنهایم ، اما در سکوت من

 

تنها تو هستی آنکه باید گام بگذارد

چشمان این کوچه ،همه شب کهکشان ها را

 

پیش خودش ، راه عبور تو می انگارد

این کوچه - گرچه کوچه ای بن بست و بی عابر -

 

می خواهد اما ، خویش را در دست تو بسپارد :

تا بلکه لحظه لحظه اندوه خود را نیز

 

با انعکاس گام هر گام تو بشمارد