رندانه زود خیزید غوغا کنیم غوغا
هر جا که عاقلی هست شیدا کنیم شیداجامی ز می چشانیم احیا کنیم احیا
هر چه بودی هر چه بودم .دم مزن .!گفتم به چشم"
تا به دریا خاک راهت را نمی ، رفتم به چشم
ساحل امن و قرارم موج گیرد دم به دم
در دل دّر ذره گشتم ذره را سفتم به چشم
شرق را تسخر ز ابری شد که سایه شد به بام
سایه افکن مهر من گر مهر بنهفتم به چشم
شوق مطلع بر غزل زد ، قافیه گم در غبار
خواب معنا دیده را هر مقطعی خفتم به چشم
راز تعبیری ز عشقم رمز تاویل می است
چله داری کن رضا را ، دُرد مَی ،گفتم به چشم
اشک حسرت میدمد از آینه زین عکس خام
از طلب زن غوطه تا من خویش آشفتم به چشم
چو یاد میکنم آن کاروان شیدا را
به گام های جوان سنگ های خارا را
امید من همه آن بود روزگارانی
که آبشار کنم واژه های تنها را
ز شور و شیفتگی چنگ می زدم بر راه
چو گرد باد درختان پای در پا را
چه روزها و چه شب ها که تا سپیده دمان
شکیب داده بسی کام نا شکیبا را
مرا به دست چه از بادها و باران هاست
که از سراچه چرکین برون نهم پا را
کنون به دست همین چند برگ پاییزی است
دریغ ودرد که آتش زدم سبد ها را
نه زهرخند دگر مینمایدم لبخد
نه جز فریب بها می دهم فریبا را
چو بر تو چنگ زنانیم و از تو رنگ پذیر
تو رنگ رفته خراباتیا مکن مارا .
