سنگها - غلامرضا بروسان

تو را در کوهستان به خاطر می آورم

      به هنگام در به دریِ باد

      وقتی پلی را از جا می کند

      در اتاقی کوچک،  به اندازه‌ی کف دست

      و پرچمی که پاییز را دشوار کرده است.

      تو را به هنگام باریدن باران

      -حلزونی که بیهوده برگی را مرطوب می کند-

      تو را در مه

      وقتی که به رود نزدیک می شود

      چون پیغامی خونین به خاطر می آورم

      و سنگ‌ها

      سعی می کنند خونت را پنهان کنند.

دهانت مهربان بود - غلامرضا بروسان

چشم های تو درشت بودند با مژه های زیبا

            و صورت گرد تو

            مثل کاسه ی ماه بود

            و پاهایت که می آمدند تا مرا در گوشه ای پیدا کنند

            مرا چون واشری، چون لبه ی ریش ریش فرش

            یا «پلنگی از کار افتاده»

            چشم های تو مهربان بودند

            دهانت مهربان بود

            و گنجشک ها واقعا می آمدند

            از گوشه ی لبت آب می خوردند.