باباطاهر عریان/ چند دوبیتی

تو دوری از برم دل در بـــرم نیست

هــــوای دیگــری اندر سرم نیست

به جـــــان دلبـــرم کــز هر دو عالم

تمنـــای دگـــر جـــــز دلبرم نیست

ـــــــــــــــــــــــــــــ

دلــــی دیــــرم خــــــریدار محبت

کــــــز او گـــرم است بازار محبت

لباســـــی دوختــــم بر قامت دل

ز پــــــود محنت و تــــــــار محبت

ـــــــــــــــــــــــــ

اگـــــر دل دلبـــــره، دلبــر کدومه

و گر دلبــــــر دله، دل را چه نومه

دل و دلبــــــر بـه هـم آمیته وینم

ندونــــم دل کــــه و دلبــر کدومه

ـــــــــــــــــــــــــ

بود درد مــــــو و درمونـم از دوست

بود وصل مــو و هجرونـم از دوست

اگر قصــــــابم از تـــن واکره پوست

جدا هـــرگز نگـرده جونم از دوست

ـــــــــــــــــــــــــــ

نمـــــی دونــم دلم دیوانهٔ کیست

کجــــــا آواره و در خـــــانهٔ کیست

نمـــــی دونم دل ســــر گشتهٔ مو

اسیــــــر نرگس مستـــانهٔ کیست

ـــــــــــــــــــــــــــــ

بهـــار آیو به صحــــرا و در و دشت

جــوانی هم بهاری بود و بگذشت

ســـر قبـــــر جـــــــوانان لاله رویه

دمـی که گلرخان آیند به گلگشت

ـــــــــــــــــــــــــــــ

سیاهی دو چشمونت مرا کشت

درازی دو زلفــــــــونت مرا کشت

به قتلم حاجت تیرو کمان نیست

خــــم ابرو و مــژگونت مرا کشت

ـــــــــــــــــــــــــــــ

عــــزیزا کــــاسهٔ چشمم سرایت

میـــون هـر دو چشمم جای پایت

از آن ترســــم که غافل پا نهی تو

نشنیـــد خـــار مـــــژگانم به پایت

ــــــــــــــــــــــــــــــ

ز دست دیــده و دل هـــر دو فریاد

کــــه هر چه دیده بیند دل کند یاد

بســـازم خنجــری نیشش ز فولاد

زنــــم بر دیـــده تا دل گــــردد آزاد

ــــــــــــــــــــــــــــــ

دلم بـــی وصل ته شادی مبیناد

ز درد و مــــــــحنت آزادی مبیناد

خـــــراب آباد دل بـــــی مقدم تو

الهــــی هــــرگز آبـــــادی مبیناد

ــــــــــــــــــــــــــــــ

یکــــی درد و یکـــی درمون پسندد

یکـــی وصل و یکی هجرون پسندد

من از درمان و درد و وصل و هجرون

پسنـــدم آنچـــه را جـــانون پسندد

ـــــــــــــــــــــــــــــــ

غـــم عشقت بیــــابان پرورم کرد

فـــراقت مـــــرغ بی‌بال و پرم کرد

به مو گفتی صبــوری کن صبوری

صبـوری طرفه خاکی بر سرم کرد

ـــــــــــــــــــــــــــ

مــــــرا نه سر نه سامان آفریدند

پریشــــــونم پریشـــــون آفریدند

پریشـــون خاطران رفتند در خاک

مرا از خــــاک ایشــــــون آفریدند

ـــــــــــــــــــــــــــــــ

خوشـــا آنانکــه سودای ته دیرند

که ســر پیوسته در پای ته دیرند

به دل دیـــرم تمنـــــــای کسانی

کــــه انـــدر دل تمنـــای ته دیرند

فلک کــــــی بشنــــود آه و فغونم

به هــــر گردش زند آتش به جونم

یک عمری بگــــذرونم با غم و درد

به کــــــام دل نگـــــــردد آسمونم

ـــــــــــــــــــــــــــــــ

گلستـــان جـــــای تـــــو ای نازنیننم

مـــو در گلخـــــن به خاکستر نشینم

چه در گلشن چه در گلخن چه صحرا

چــــو دیده واکنــــم جــــز تــــه نوینم

ـــــــــــــــــــــــــــــــــ

به صحــــــــرا بنگــــرم صحرا ته وینم

بــــه دریـــا بنگــــرم دریـــــــا ته وینم

به هــــر جا بنگــرم کوه و در و دشت

نشــــــــــان روی زیبــــــــای ته وینم

ـــــــــــــــــــــــــــــــــ

خـــوش آن ساعت که دیدار ته وینم

کمنــــد عنبــــــــرین تـــــــار ته وینم

نوینـــــــه خــــــــرمی هـــرگز دل مو

مگـــــر آن دم کـــــه رخسـار ته وینم

ــــــــــــــــــــــــــــــــ

فلـــک در قصــــد آزارم چــــــــرائی

گلم گر نیستی خـــارم چـــــــرائی

تــــو کــــه باری ز دوشـم بر نداری

میـــــان بار ســـــــربارم چــــــرایی

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

عـــــــزیزان از غــــــم و درد جدایی

بــــه چشمونم نمــــونده روشنائی

بــــه درد غـــربت و هجــــرم گرفتار

نـــــه یار و همـــــدمی نـه آشنائی

ــــــــــــــــــــــــــــــــ

مدامــــــم دل پر از خـــــــون جگر بی

چــو شمع آتش به جان و دیده تر بی

نشینــــم بــر ســـــر راهت شو و روز

کــــــه تـــــا روزی تو را بر مـو گذر بی

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

تو کــــه دور از منـــــی دل در برم نی

هوایـــــی غیـــــر وصلت در سرم نی

به جــــانت دلبــــرا کـــــز هر دو عالم

تمنـــــای دگــــــر جــــز دلبــــــرم نی

ـــــــــــــــــــــــــــــــــ

به قبـــــــرستان گـــذر کردم صباحی

شنیــــــدم نالـــــه و افغــــان و آهی

شنیـــدم کلـــــه‌ای با خاک می‌گفت

کــــه این دنیـــا نمـــی‌ارزد به کاهی

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ

ته که نوشــــم نه‌ای نیشــــم چرایی

ته کـــــه یــــارم نه‌ای پیشــم چرایی

ته کــــــه مرهـــم نه‌ای بر داغ ریشم

نمک پــــــــــاش دل ریشـــــم چرایی