سکوتت را ندانستم، نگاهم را نفهمیدی

سکوتت را ندانستم، نگاهم را نفهمیدی 
نگفتم گفتنی‌ها رو، تو هم هرگز نپرسیدی 

شبی که شام آخر بود، به دست دوست خنجر بود 
میان عشق و آینه یه جنگ نابرابر بود 

چه جنگ نابرابری، چه دستی و چه خنجری 
چه قصه‌ی محقری، چه اول و چه آخری 

ندانستیم و دل بستیم، نپرسیدیم و پیوستیم 
ولی هرگز نفهمیدیم شکار سایه‌ها هستیم 

سفر با تو چه زیبا بود، به زیبایی رویا بود 
نمی‌دیدیم و می‌رفتیم، هزاران سایه با ما بود 

سکوتت را ندانستم، نگاهم را نفهمیدی 
نگفتم گفتنی‌ها رو، تو هم هرگز نپرسیدی 

در آن هنگامه‌ی تردید، در آن بن‌بست بی امید
در آن ساعت که باغ عشق به دست باد پرپر بود 
در آن ساعت هزاران سال به یک لحظه برابر بود 
شب آغاز تنهایی، شب پایان یاور بود

فلک کــــــی بشنــــود آه و فغونم

به هــــر گردش زند آتش به جونم

یک عمری بگــــذرونم با غم و درد

به کــــــام دل نگـــــــردد آسمونم

ـــــــــــــــــــــــــــــــ

گلستـــان جـــــای تـــــو ای نازنیننم

مـــو در گلخـــــن به خاکستر نشینم

چه در گلشن چه در گلخن چه صحرا

چــــو دیده واکنــــم جــــز تــــه نوینم

ـــــــــــــــــــــــــــــــــ

به صحــــــــرا بنگــــرم صحرا ته وینم

بــــه دریـــا بنگــــرم دریـــــــا ته وینم

به هــــر جا بنگــرم کوه و در و دشت

نشــــــــــان روی زیبــــــــای ته وینم

ـــــــــــــــــــــــــــــــــ

خـــوش آن ساعت که دیدار ته وینم

کمنــــد عنبــــــــرین تـــــــار ته وینم

نوینـــــــه خــــــــرمی هـــرگز دل مو

مگـــــر آن دم کـــــه رخسـار ته وینم

ــــــــــــــــــــــــــــــــ

فلـــک در قصــــد آزارم چــــــــرائی

گلم گر نیستی خـــارم چـــــــرائی

تــــو کــــه باری ز دوشـم بر نداری

میـــــان بار ســـــــربارم چــــــرایی

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

عـــــــزیزان از غــــــم و درد جدایی

بــــه چشمونم نمــــونده روشنائی

بــــه درد غـــربت و هجــــرم گرفتار

نـــــه یار و همـــــدمی نـه آشنائی

ــــــــــــــــــــــــــــــــ

مدامــــــم دل پر از خـــــــون جگر بی

چــو شمع آتش به جان و دیده تر بی

نشینــــم بــر ســـــر راهت شو و روز

کــــــه تـــــا روزی تو را بر مـو گذر بی

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

تو کــــه دور از منـــــی دل در برم نی

هوایـــــی غیـــــر وصلت در سرم نی

به جــــانت دلبــــرا کـــــز هر دو عالم

تمنـــــای دگــــــر جــــز دلبــــــرم نی

ـــــــــــــــــــــــــــــــــ

به قبـــــــرستان گـــذر کردم صباحی

شنیــــــدم نالـــــه و افغــــان و آهی

شنیـــدم کلـــــه‌ای با خاک می‌گفت

کــــه این دنیـــا نمـــی‌ارزد به کاهی

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ

ته که نوشــــم نه‌ای نیشــــم چرایی

ته کـــــه یــــارم نه‌ای پیشــم چرایی

ته کــــــه مرهـــم نه‌ای بر داغ ریشم

نمک پــــــــــاش دل ریشـــــم چرایی

منوچهر آتشی - لاله

تو مثل لاله ی پیش از طلوع دامنه ها

- که سر به صخره گذارد٬

                    غریبی و پاکی

ترا ٬ ز وحشت توفان ٬ به سینه می فشرم

عجب سعادت غمناکی!