رضا نیکوکار/ می روی بعد تو پای سفرم می شکند

می روی بعد تو پای سفرم می شکند

مهره به مهره تمام کمرم می شکند

مرگ می آید و در آینه ها می بینم

زندگی مثل پلی پشت سرم می شکند

چار دیوار اتاق از تو و عکست خالی ست

یک به یک خاطره ها دور و برم می شکند

من که مغرورترین شاعر شهرم بودم

به زمین می خورم و بال و پرم می شکند

نقشه ها داشت برایم پدر پیرم ...آه

بغض من پای سکوت پدرم می شکند

هیچ کس مثل تو در سینه ی خود سنگ نداشت

بعد از این هرچه که من دل ببرم می شکند

می تراود مهتاب و غم این خفته ی چند

خواب در پنجره ی چشم ترم می شکند ...