عـــــزیــزان مـــوســـم جوش بهــاره... باباطاهر

عـــــزیــزان مـــوســـم جوش بهــاره

چمن پر سبزه صحرا لاله زاره 

دمی فرصت غنیمت دان درین فصل

که دنیـــــای دنی بی اعتباره  

غمت در سینه‌ی مو خانه دیره - باباطاهر عریان

غمت در سینه‌ی مو خانه دیره

چو جغدی جای در ویرانه دیره

فلک هم در دل تنگم نهد باز

هر آن انده که در انبانه دیره

-----

کشم آهی که گردون پر شرر شی

دل دیوانه‌ام دیوانه‌تر شی

بترس از برق آه سوته دیلان

که آه سوته دیلان کارگر شی

......

شبی ناید ز اشکم دیده تر نی

سرشکم جاری از خون جگر نی

شو و روجم رود با ناله‌ی زار

ته را از حال زار مو خبر نی

دوبیتی اثر بابا طاهر همدانی

الاله کوهسارانم تویی یار

بنوشه جو کنارانم تویی یار

الاله کوهساران هفته‌ای بی

امید روزگارانم تویی یار

.....

فلک زار و نزارم کردی آخر

جدا از گلعذارم کردی آخر

میان تخته‌ی نرد محبت

شش و پنجی بکارم کردی آخر

.....

نمیدانم دلم دیوانه‌ی کیست

کجا آواره و در خانه‌ی کیست

نمیدونم دل سر گشته‌ی مو

اسیر نرگس مستانه‌ی کیست

......

چو آن نخلم که بارش خورده باشند

چو آن ویران که گنجش برده باشند

چو آن پیری همی نالم درین دشت

که رودان عزیزش مرده باشند

باباطاهر عریان - دوبیتی

تویی آن شکرین لب یاسمین بر

منم آن آتشین دل دیدگان تر

از آن ترسم که در آغوشم آیی

گدازد آتشت بر آب شکر

......

خوشا آنانکه پا از سر ندونند

مثال شعله خشک وتر ندونند

کنشت و کعبه و بتخانه و دیر

سرایی خالی از دلبر ندونند

......

خوشا آنانکه سودای ته دیرند

که سر پیوسته در پای ته دیرند

بدل دیرم تمنای کسانی

که اندر دل تمنای ته دیرند

......

الهی گردن گردون شود خرد

که فرزندان آدم را همه برد

یکی ناگه که زنده شد فلانی

همه گویند فلان ابن فلان مرد

باباطاهر عریان/ چند دوبیتی

تو دوری از برم دل در بـــرم نیست

هــــوای دیگــری اندر سرم نیست

به جـــــان دلبـــرم کــز هر دو عالم

تمنـــای دگـــر جـــــز دلبرم نیست

ـــــــــــــــــــــــــــــ

دلــــی دیــــرم خــــــریدار محبت

کــــــز او گـــرم است بازار محبت

لباســـــی دوختــــم بر قامت دل

ز پــــــود محنت و تــــــــار محبت

ـــــــــــــــــــــــــ

اگـــــر دل دلبـــــره، دلبــر کدومه

و گر دلبــــــر دله، دل را چه نومه

دل و دلبــــــر بـه هـم آمیته وینم

ندونــــم دل کــــه و دلبــر کدومه

ـــــــــــــــــــــــــ

بود درد مــــــو و درمونـم از دوست

بود وصل مــو و هجرونـم از دوست

اگر قصــــــابم از تـــن واکره پوست

جدا هـــرگز نگـرده جونم از دوست

ـــــــــــــــــــــــــــ

نمـــــی دونــم دلم دیوانهٔ کیست

کجــــــا آواره و در خـــــانهٔ کیست

نمـــــی دونم دل ســــر گشتهٔ مو

اسیــــــر نرگس مستـــانهٔ کیست

ـــــــــــــــــــــــــــــ

بهـــار آیو به صحــــرا و در و دشت

جــوانی هم بهاری بود و بگذشت

ســـر قبـــــر جـــــــوانان لاله رویه

دمـی که گلرخان آیند به گلگشت

ـــــــــــــــــــــــــــــ

سیاهی دو چشمونت مرا کشت

درازی دو زلفــــــــونت مرا کشت

به قتلم حاجت تیرو کمان نیست

خــــم ابرو و مــژگونت مرا کشت

ـــــــــــــــــــــــــــــ

عــــزیزا کــــاسهٔ چشمم سرایت

میـــون هـر دو چشمم جای پایت

از آن ترســــم که غافل پا نهی تو

نشنیـــد خـــار مـــــژگانم به پایت

ــــــــــــــــــــــــــــــ

ز دست دیــده و دل هـــر دو فریاد

کــــه هر چه دیده بیند دل کند یاد

بســـازم خنجــری نیشش ز فولاد

زنــــم بر دیـــده تا دل گــــردد آزاد

ــــــــــــــــــــــــــــــ

دلم بـــی وصل ته شادی مبیناد

ز درد و مــــــــحنت آزادی مبیناد

خـــــراب آباد دل بـــــی مقدم تو

الهــــی هــــرگز آبـــــادی مبیناد

ــــــــــــــــــــــــــــــ

یکــــی درد و یکـــی درمون پسندد

یکـــی وصل و یکی هجرون پسندد

من از درمان و درد و وصل و هجرون

پسنـــدم آنچـــه را جـــانون پسندد

ـــــــــــــــــــــــــــــــ

غـــم عشقت بیــــابان پرورم کرد

فـــراقت مـــــرغ بی‌بال و پرم کرد

به مو گفتی صبــوری کن صبوری

صبـوری طرفه خاکی بر سرم کرد

ـــــــــــــــــــــــــــ

مــــــرا نه سر نه سامان آفریدند

پریشــــــونم پریشـــــون آفریدند

پریشـــون خاطران رفتند در خاک

مرا از خــــاک ایشــــــون آفریدند

ـــــــــــــــــــــــــــــــ

خوشـــا آنانکــه سودای ته دیرند

که ســر پیوسته در پای ته دیرند

به دل دیـــرم تمنـــــــای کسانی

کــــه انـــدر دل تمنـــای ته دیرند